Περί τίνος πρόκειται;

Πρόκειται περί της εκτόνωσης της δημιουργικότητάς μου. Η αυτοψυχανάλυση, η αυτοκριτική και η αυτοαναφορά σε συνδυασμό με την αναζήτηση της αισθητικής και γενικότερα της αίσθησης του εαυτού μου φτιάχνουν αυτό το blog.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Hey baby, take a look on the "wild" side

Και είμαι στην Αθήνα και βγαίνω και μιλάω με τους φίλους μου και πίνω καφέδες και καπνίζω και πίνω και χορεύω- κυρίως τώρα που το σκέφτομαι χορεύω- και λιώνω στον καναπέ με το βρακί και κανονίζω και ξεκανονίζω και περπατάω Κολονάκι- Εξάρχεια 32 φορές την ημέρα και αυτά.
Και σκέφτομαι ότι παρόλο που δεν κάνω τίποτα, κάνω πάρα πολλά και παρόλο που λέω πολλά, δε λέω τίποτα και το αντίστροφο.   
Και μέσα σε αυτή την ακαταστασία τόπου, χρόνου, πραγμάτων και σαλονιού προσπαθώ να δω λίγο τον εαυτό μου από την έξω μεριά.
Παρένθεση:
Θυμάμαι όταν ήμουν στην 6η δημοτικού ένα γρίφο που μου είχε δώσει η μάνα μου να λύσω: 6 τελείες σε ένα χαρτί σε διάταξη παραλληλόγραμμου, τις οποίες έπρεπε να ενώσεις χωρίς να σηκώσεις το μολύβι και χωρίς να περάσεις από την ίδια τελεία 2 φορές. Δεν είχα καταφέρει να το λύσω αν και παιδευόμουν αρκετά. Ο πατέρας μου από την άλλη τα κατάφερε πάρα πολύ γρήγορα. Η λύση απαιτούσε να βγεις έξω από το σχηματιζόμενο παραλληλόγραμμο. Δηλαδή, σύμφωνα με την πρακτική ψυχολογία for the masses της μάνας μου, όποιος κατάφερνε να το λύσει είχε την ευκολία να βγαίνει έξω από το πρόβλημα, να το αντιμετωπίζει σφαιρικά και να το λύνει. 
Παρόλο που τότε δεν τα είχα καταφέρει, επιστρέφοντας στο παρόν και κλείνοντας την παρένθεση, κάνω τη φιλότιμη προσπάθεια να βγω έξω από το πρόβλημα (τον εαυτό μου, ή τουλάχιστον και, επειδή είμαι σε πολύ καλή διάθεση, τα προβληματικά κομμάτια του/μου), να το αντιμετωπίσω σφαιρικά (πάντα ήθελα να δω πως φαίνεται ο κώλος μου από πίσω και, επίσης, το καινούριο μου κούρεμα) και να προσεγγίσω τη λύση.
Ίσως έχει έρθει η χρονική στιγμή να βάλω σε εφαρμογή τις δεξιότητες που έχω αποκτήσει τόσο καιρό, ώντας ένας πολύ καλός παρατηρητής των ανθρώπων γύρω μου και των καταστάσεων, στις οποίες αυτοί περι/εμπλέκονταν.
Η αλήθεια είναι πως μπορεί να έχει γίνει λίγο εμμονή η.. εμμονή μου με την αυτοκριτική και την αυτογνωσία και είναι αρκετά πιθανό να αποτελεί ακόμα μια "εύκολη λύση" για να αποφύγω να αντιμετωπίσω τη ζωή μου άμεσα, αλλά πραγματικά και ειλικρινά το παλεύω. Δηλαδή καταναλώνω χρόνο και ενέργεια και κάνω λάθη και μπερδεύομαι περισσότερο... ή και όχι.
Το ζήτημα είναι πως αυτή η εξωτερική ματιά μου λέει πως ό,τι και να κάνω, μπορώ να το κάνω ανάλαφρα, αβίαστα, χωρίς μιζέρια και με χάρη.


Μπορείς να κάθεσαι κάτω από μια ντισκομπάλλα και να σκέφτεσαι, ενώ τα φωτάκια σε λούζουν μέσα στο σκοτάδι, πως δεν έχεις μέση και αυτό σε παχαίνει και σε δείχνει βραχύσωμο και σε κάνει να νοιώθεις ένα FAIL και μισό (FAIL).
Αλλά, μπορείς κάτω από την ίδια ντισκομπάλλα, να πάρεις τη φιλενάδα σου και να την κάνεις 2 σβούρες πάνω στη γερή, αντρίκια και κοτσωνάτη μέση σου. Και αυτό θα σε κάνει να δείχνεις και να νοιώθεις: Γαμάτος!








Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

State of e-ME-rgency, how beautiful to be

Και ξεκίνησα σήμερα το ταξίδι για την Αθήνα. Πριν φύγω πέρασα να χαιρετίσω τον πατέρα μου. Και μετά τα εγκάρδια λόγια του για τα χαρτιά που πρέπει να μαζέψω για την εφορία και δεν ξέρω και γω τι, I hit the road.
Σε ένα σενάριο που έφτιαξα στο μυαλό μου ενώ οδηγούσα, έπιασα ξαφνικά τον εαυτό μου να λέει στον πατέρα μου:
- Το ξέρω ότι θα έφτανες μέχρι την άκρη του κόσμου για να με προστατεύσεις, αν χρειαστεί και σε ευχαριστώ για αυτό.
Δεν είναι καινούρια σκέψη ότι το βασικότερο και ίσως το μοναδικό πράγμα που μου έχει προσφέρει ο πατέρας μου σαν άνθρωπος είναι αυτή η αίσθηση της προστασίας. Μια σκηνή που διατηρώ στο μυαλό μου και μου προκαλεί έντονη συγκίνηση, η οποία υποστηρίζει την παραπάνω πρόταση είναι η εξής: 
Είμαι 10 χρονών περίπου και έχω πάει να βοηθήσω στη δουλειά του πατέρα μου σε ένα πανηγύρι. Κάποια στιγμή φυσάει ένας δυνατός άνεμος και η παράγκα μας αρχίζει να καταρρέει. Το εμπόρευμα διασκορπίζεται παντού και τα δοκάρια που κρατούσαν τα λιόπανα πέφτουν στο έδαφος. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο πατέρας μου αρπάζει μια κουβέρτα, σκεπάζει με αυτή την πλάτη του, με παίρνει αγκαλιά και με καλύπτει με το σώμα του. 
Αρκετά κινηματογραφικό, αλλά έχει χαραχτεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι με αγαπά, ότι φοβάται για μένα και ότι δέχεται το ρόλο του, που του επιβάλλει να με προστατεύει. Το συναίσθημα αυτό προφανώς ήταν τόσο έντονο και η σκηνή αυτή μου έχει εντυπωθεί τόσο πολύ, λόγω της αντίθεσης. 
Ο πατέρας μου ήταν απών, αδιάφορος, ψυχρός και επιθετικός. Ή τουλάχιστον έτσι τον έβλεπα εγώ σαν παιδί, με τη βοήθεια και της μάνας μου. Τζογαδόρος, τραμπούκος, "ανεξάρτητος" κ "ιστορίας". Αλλά όταν  είχα κάποιο πρόβλημα και ξεπερνούσα τον εαυτό μου για να του το ομολογήσω γινόταν ο προστάτης μου. Αυτός που δε θα επέτρεπε να μου συμβεί τίποτα. Η συνδιαλλαγή αυτή κινδύνου και ασφάλειας ήταν και η μοναδική δίοδος στην επικοινωνία μας. 
Και σκέφτομαι ότι ένα αγόρι που βιώνει τη σχέση του με τον πατέρα του, έτσι όπως τη θέλει και τη χρειάζεται μόνο όταν βρίσκεται σε κίνδυνο (με ή χωρίς εισαγωγικά), δεν αναπτύσσει προβληματική αντιμετώπιση απέναντι σε αυτή τη σχέση αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες σχέσεις για τις οποίες αυτή αποτελεί πρότυπο; 
Πολλές από τις προβληματικές συμπεριφορές και αντιδράσεις μου, όπως το ενοχικό σεξ με αγνώστους, ή ακόμα και η κατάθλιψη σε ένα βαθμό είναι καταστάσεις στις οποίες υποβάλλω τον εαυτό μου τόσο για να αισθανθώ την έλλειψη της ασφάλειας και την ανάγκη της προστασίας, αλλά και για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι εγώ μόνος μου μπορώ να τα ξεπεράσω. Τοποθετώ τον εαυτό μου στη θέση του θύματος, του αδύναμου, του φοβισμένου, του διστακτικού στην προσπάθειά μου να κάνω τους άντρες να με συμπαθήσουν, για να μπορέσω στη συνέχεια να τους απομακρύνω με περισσή αγένεια.  
Η αλήθεια είναι πως είμαι κάπου στη μέση. Δε θέλω να είμαι ούτε ο Superman ούτε η Lois. Και ο σύντροφός μου δε θέλω ούτε να κρέμεται από μένα για να τον πετάξω μέχρι το Παρίσι, αλλά ούτε και να με καλύπτει με το ατσάλινο σώμα του κάθε φορά που γίνεται βροχή μετεωριτών. 
Η παρομοίωση είναι αποτυχημένη, αλλά η αλήθεια παραμένει πως αυτό που χρειάζομαι δεν είναι ασφάλεια και προστασία. Αλλά επικοινωνία και συνδιαλλαγή. Όπως αυτή που δεν κατάφερα να βιώσω στη σχέση μου με τον πατέρα μου. 


Πρακτική συμβουλή προς τον εαυτό μου: Οι στίχοι του παρακάτω τραγουδιού δε σε κάνουν να δείχνεις γλυκούλης, αστείος και ζεστός αλλά pathetic και needy. 



Which side are you on, boy?

Και τον τελευταίο καιρό που δύο φίλοι μου σχετίζονται έχω ένα πρόβλημα. Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τη σχέση τους. Νοιώθω σα να βρίσκομαι στη μέση και να πρέπει να κάνω κάτι για αυτή τη σχέση. Επίσης αισθάνομαι αδύναμος και εύθικτος. 
Όπως είναι προφανές από τις παραπάνω προτάσεις: Πιέζω τον εαυτό μου να χωρέσει σε μια καινούρια, δυσλειτουργική οικογένεια. Είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές το πόσο υπερασπίζομαι τη φίλη μου, όπως αναγκαζόμουν να φροντίζω τη μάνα μου κατά τη διάρκεια των ατελείωτων τσακωμών και πόσο θέλω από το φίλο μου να είναι σωστός και τυπικός και ζεστός και υπεράνθρωπος, όπως περίμενα πως έπρεπε να είναι πάντα ο πατέρας μου.
Και ok, αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και μια εβδομάδα και το συζήτησα με τους φίλους μου και είπα να προχωρήσω με τη ζωή μου. 
Αλλά γιατί με δυσκολεύει ακόμα;
Πραγματικά πιστεύω πως η σχέση των γονιών μου με έχει στιγματίσει, όπως όλους τους ανθρώπους. Κυρίως, γιατί και οι δυο τους ποτέ δε μου επέτρεψαν να έχω μια απόσταση. Δεν μου επέτρεψαν να είμαι αυτός που χρειάζεται προστασία.
Και έτσι από πολύ μικρός κατάλαβα πως ο ευκολότερος τρόπος για να αποφύγει κανείς τη ζωή του είναι να μπει κακήν κακώς στη ζωή των άλλων. Και να "ζήσει " μέσα από αυτούς. Και όταν οι άλλοι δεν προσφέρονται, υπάρχουν πάντα οι ταινίες και τα τραγούδια.
Εκεί αποδίδω και την ευκολία με την οποία κλαίω, όταν στις ειδήσεις βάζουν αφιερώματα σε κάποιον αποθανόντα ηθοποιό. Ή τον καταστρεπτικό όλεθρο που βίωσα όταν έφυγε η Valerie από το 90210 ή στην τελευταία σκηνή στο FRIENDS (όταν τα βρήκαν o Ross και η Rachel). Κυριολεκτικά μου είχε κοπεί η ανάσα. Από το κλάμα.
Φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Έχω εκνευρισμό όταν βρίσκομαι δίπλα τους. Νοιώθω άβολα. Και ναι μεν αυτό έχει να κάνει με τη ζωή μου, αλλά έχει να κάνει και με τις ζωές των φίλων μου.

Νομίζω πως ένας άμεσος στόχος μου είναι να περιορίσω τους τρόπους με τους οποίους ο εαυτός μου εμπλέκεται στις σχέσεις μου και παράγει συμπεριφορές που δεν αντιλαμβάνομαι. Ένα σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα γίνει όταν καταφέρω να συνειδητοποιήσω και να χωνέψω αυτήν την ανάρτηση.


Συνεχίζεται..

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο πατέρας της φίλης μου και η Καίτη Γαρμπή

Kαι πήγα σήμερα για περπάτημα και κατέληξα να περπατάω 3 ώρες και γύρω στα 10km.  Στην αρχή αυτής της διαδρομής έτυχε να συναντήσω τον πατέρα της φίλης μου. Και τσαντίστηκα όπως πάντα τσαντίζομαι όταν θέλω να κάνω κάτι μόνος μου και τυχαίνει να συναντώ κάποιο γνωστό. Και περπάταγε και αυτός και πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση και αναγκαστικά γίναμε συνοδοιπόροι. 
Μέσα σε 45 λεπτά μου διηγήθηκε τη ζωή του, τις επιλογές και τα λάθη του. Ήταν ο άνθρωπος που (ηθελημένα) έμμεσα γνώριζα 15 χρόνια και ήταν ένας άλλος. Μιλήσαμε όμορφα και ειλικρινά και εγώ δεν το κάνω αυτό με ανθρώπους άγνωστους. 
Αφού γύρισα σπίτι διάβασα σε ένα blog για το καινούριο CD της Καίτης Γαρμπή και η αντίδρασή μου ήταν αυτή που φαντάζεσαι. Από περιέργεια το κατέβασα (παρέχεται δωρεάν) και εξεπλάγην. Όχι ότι είναι κάτι ιδιαιτέρως όμορφο, αλλά είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα. 
Και τώρα, ακούγοντας τα καινούρια τραγούδια της Καιτούλας, σκέφτομαι την οπτική μου και την προδιάθεση που έχω να χαρακτηρίζω πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Ναι μεν είμαι ένα σύστημα με προηγούμενες εμπειρίες, βιώματα και συναισθήματα που ορίζουν τον τρόπο σκέψης και επικοινωνίας μου, αλλά μήπως εγκλωβίζομαι σε αυτό το καλούπι που έχω φτιάξει για τον κόσμο;
Το καλούπι αυτό, που σαν στόχο έχει τη χρησιμοποίηση του παρελθόντος για την ομαλότερη μετάβαση στο παρόν και το μέλλον, δηλαδή είναι ένας αυτοπροστατευτικός μηχανισμός, πρέπει να δεχτώ πως από τη στιγμή που προορίζεται για την αντιμετώπιση του κόσμου, παρεμβάλλεται και στην αντιμετώπιση του εαυτού μου. Βάζω ταμπέλες σε σκέψεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις και επιλογές. Και δε λέω πως δεν το θέλω αυτό. Αλλά ποιο είναι το σημείο που η προστασία γίνεται κλουβί; Και τι γίνεται με το στοιχείο της έκπληξης. 
Φοβάμαι την έκπληξη γιατί φοβάμαι ότι δε θα μπορέσω να χειριστώ τα δεδομένα που δεν περιμένω, αυτό για το οποίο δεν έχω προετοιμαστεί. Στη σφαίρα της λογικής μου απορρίπτω αυτήν την ασφαλολαγνεία, στη ζωή μου, απ' ότι φαίνεται την έχω Ευαγγέλιο. 
Μπροστά στην αλλαγή που έρχεται στη ζωή μου, και με αυτό εννοώ τη μεταφορά της ίδιας της ζωής μου σε μια άλλη χώρα και μαζί την ποθητή (επαν-)ενηλικίωσή μου, προσπαθώ να δεχτώ και να βιώσω τα συναισθήματα και την ίδια την αλλαγή, χωρίς να προσπαθώ να δημιουργήσω το καλούπι μέσα στο οποίο θα πάω να χωθώ. Γιατί πέραν του γεγονότος, ότι η ζωή μου έχει δείξει ότι όσο και να προετοιμάζω το μέλλον, αυτό είναι πάντα πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που έχω φανταστεί, δε θέλω να σπαταλάω την ενέργειά μου για πράγματα επίπλαστα και ανώφελα.
Και αφού μπορώ να το κάνω αυτό για ολόκληρη τη ζωή μου, γιατί δεν μπορώ να το κάνω με έναν άντρα; Γιατί παρατάω τον άλλο μετά το ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα που θα μου επιτρέψει να ψυχανεμιστώ το "πρόβλημα";


Ταμπέλες, προκαταλήψεις, έκπληξη, ασφάλεια, φόβος και Καίτη Γαρμπή είναι οι ετικέτες αυτής της ανάρτησης. Εκτός από την τελευταία, οι υπόλοιπες είναι αυτές που δεν μου επιτρέπουν ούτε καν να φλερτάρω.
Μεταξύ πολλών άλλων.


To εν λόγω CD παρέχεται δωρεάν εδώ.


  

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Free my mind by closing the questions

Και παρακολουθούσα το MAD-WALK και είδα την επίδειξη του Μητρόπουλου, η οποία που άρεσε και τη βρήκα διασκεδαστική και τραγούδαγε και η Παπαρίζου κτλ. Και πήγα μετά στον υπολογιστή για να δω λίγο το σχεδιαστή, το βιογραφικό του και τη δουλειά του. Και ήρθε η μάνα μου και με "τσάκωσε". Θα ήταν καλύτερη η αντίδρασή της αν έβλεπα gay τσόντα. Καλά υπερβάλλω, αλλά δεν της άρεσε το θέαμα. 
Στη συνέχεια πήγε για ύπνο και με ρώτησε τι θα κάνω. Και της είπα ότι θα δω καμμιά σειρά. Ανακουφισμένη μου απάντησε πως χαίρεται που δε θα κάτσω να δω ¨μόδα¨, γιατί τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι πολύ και έχει αρχίσει να ανησυχεί. 
Μπλόκαρα λίγο γιατί φαντάστηκα ότι την απασχόλεισαι το γεγονός ότι μπορεί να είμαι gay. Αλλά αυτό που μου απάντησε όταν τη ρώτησα, ήταν ότι φοβάται μη γίνω σχεδιαστής μόδας.
Αυτή η στιχομυθία μου έφερε στο μυαλό την απόφασή μου να αφήσω την ιατρική από το Δεκέμβρη, οπότε και τελείωσα με τη δουλειά μου, μέχρι τουλάχιστον να ξεκινήσω την ειδικότητα τον Απρίλη. Σιγά την εγκατάλειψη και σιγά την επανάσταση θα μου πεις. Αλλά για μένα είναι.
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε με απασχολεί το μέλλον. Δε με απασχολεί ούτε καν η διάκριση αν αυτά που κάνω είναι αυτά που θέλω ή αυτά που πρέπει. Γιατί φροντίζω να απαντάω σε απλά ερωτήματα και μόνο:
Θέλω να πάω για καφέ; Θέλω να κάνω σεξ; Θέλω να λιώσω στον υπολογιστή και να πονάνε τα γόνατά μου επειδή κάθομαι πάνω στα γόνατά μου; Θέλω να φορέσω αυτό το παντελόνι με αυτό το φούτερ;
Είναι αυτή η τεχνική των κλειστών ερωτήσεων που προσπαθώ να εφαρμόσω στην καθημερινότητα μου. Γιατί με τα μεγάλα ερωτηματικά έχω παλέψει επιφανειακά μια ζωή με αποτέλεσμα να χάνομαι μέσα στο χαοτικό μποτιλιάρισμα άπειρων πιθανοτήτων και δυνατοτήτων.


Δυνατοτήτων για τί; Με ποιον τελικό στόχο; (όπως λέει και ο Dean από το Blue Valentine)


Είναι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιώ στην προσπάθειά μου να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο κέντρο της ζωής μου. Στο κέντρο ενός χώρου, όυτε πρίν, ούτε μετά, ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε μέσα, ούτε έξω. Στο κέντρο, όπου φαντάζομαι ότι βρίσκονται οι μεγαλύτερες πιθανότητες για ισορροπία. 


Εικαστικά αυτό το κέντρο θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε μια κατασκευή που έφτιαχνε η φίλη μου για την εξεταστική της στην Καλών Τεχνών. Από ευγένεια και φόβο για πνευματικά δικαιώματα δεν πήρα και δεν ανεβάζω φωτογραφία. 
Ιατρική...

Μόδα..

Μόδα..

Καλών Τεχνών..

Ισορροπία!




Θέλω να δημοσιεύσω αυτήν την ανάρτηση;

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

I was born to be a Blue Valentine


Not so blue for a Valentine
Και συζητούσα με ένα φίλο μου για κάποιες τολμηρές αποφάσεις του. Και προσπαθούσα να τον κάνω να αποφύγει τις ιδιαιτέρως επικίνδυνες και παράτολμες κινήσεις. Και κατάλαβα, αυτό που με έχει απασχολήσει και άλλες φορές στο παρελθόν: Η ατολμία. Η ανάγκη μου να προστατευτώ από πιθανές κακοτοπιές και από την πιθανότητα να πληγωθώ και να πληγώσω. Στον ερωτικό τομέα. Αυτήν την αλυσίδα που με δένει κοντά στο στύλο της προστασίας μου και δεν μου επιτρέπει να κάνω βήματα και να ανοιχτώ. Να ρισκάρω, όπως είπε και ο φίλος μου. 
Μπορεί να κάνω σεξ χωρίς δεύτερη σκέψη και να αφιερώνω χρόνο και ενέργεια στην προσπάθειά μου να ρισκάρω για να κάνω σεξ. Αλλά μέχρις εκεί. Στον ερωτικό τομέα όλη η υπόλοιπη ενέργειά μου κατευθύνεται στην αποφυγή. Στην αποφυγή της πιθανής απόρριψης, στην αποφυγή της λήψης αποφάσεων, του εξευτελισμού, της επικοινωνίας και της συνειδητοποίησης και εκδήλωσης συναισθημάτων. Στην αποφυγή της αντιμετώπισης του εαυτού μου ως ερωτική και σεξουαλική οντότητα. 
Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να διαχειριστώ τις συνέπειες και δε θα μπορώ να ελέγξω τις καταστάσεις και θα πάθω κατάθλιψη. Δηλαδή φοβάμαι την πραγματικότητα. Και ούτε καν αυτή, αλλά τον προφητικό αντικατοπτρισμό της στο απαίδευτο και ανώριμο μυαλό μου. 
Αν ήμουν ο Dean στο Blue Valentine ή η άλλη απλά θα είχα κλείσει την πόρτα στο γηροκομείο, θα είχα βάλει τη μουσική μου και θα είχα φύγει γρήγορα χαρούμενος που παρά τρίχα σώθηκα από ένα μεγάλο κίνδυνο. Και μετά από 10 λεπτά θα τρωγόμουν μέσα στη μιζέρια της αδράνειάς μου. Αλλά τότε θα μπορούσα να το κάνω, γιατί ο κίνδυνος θα είχε απομακρυνθεί. 
Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν αντέχω την ιδέα της σχέσης, φοβάμαι και καταπιέζομαι ακόμα και με τις σχέσεις των φίλων μου. Ακόμα και με αυτούς προσπαθώ να πάρω ρόλους, να τηρήσω ισορροπίες και να ελαφρύνω καταστάσεις. Με απώτερο στόχο την αποφυγή.
Και ναι μεν στην εν λόγω ταινία τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν, αλλά το συναίσθημα που με βασανίζει είναι ότι θέλω και εγώ να τα ζήσω αυτά. Όχι τους ρομαντισμούς μιας ταινίας, ούτε την οικειότητα, αλλά τα ζητήματα που προκύπτουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, τα λάθη, την κακία, τη ζήλια, την έλλειψη επικοινωνίας, την ανάγκη για υπέρβαση κ.τ.λ. Αλλά μάλλον αυτή η θέλησή μου είναι αρκετά επιφανειακή, ή μάλλον δεν είναι αρκετά ουσιαστική για να με κάνει να ξεπεράσω το φόβο και ουσιαστικά τον εαυτό μου.

Άρα, αγρίμι ή θεός;
Τίποτα από τα δύο: ένας ακόμα φοβισμένος άνθρωπος, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φόβο του. Πρώτος στόχος: Η συμβίωση με αυτόν. 








My mama told me when I was... trying to grow up

Και εκεί που είχαμε τελειώσει μια ταινία με τη μάνα μου και τη γιαγιά και η δεύτερη όδευσε προς τα ιδιαίτερά της, βάζω αμέριμνα και με αρκετή βαρεμάρα μια δεύτερη ταινία. Έρχεται τότε η μάνα μου και με ρωτάει αν μπορεί να μου πει κάτι. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν αν μπορώ να δώσω το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο γιατί έχει ανάγκη από χρήματα.
Εγώ πρώτη φορά είδα αυτό το κόσμημα και πιστεύω πως για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την εποχή της σχέσης των γονιών μου πριν από μένα.
Αυτό που ακολούθησε συμπεριελάμβανε:
1. Εμένα να κλαίω με λυγμούς και τη μάνα μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας
2. Εμένα να παρατάσσω όλα τα παράπονα που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανατροφή μου και την παιδική μου ηλικία και τη μάνα μου να ακούει με προσοχή
3. Εμένα να καπνίζω στο τζάκι και να της λέω για τα λάθη της απέναντί μου και απέναντι στον εαυτό της, με σαφώς μεγαλύτερο βάρος στον πρώτο, και τη μάνα μου να με ακούει χωρίς υστερίες, χωρίς κλάματα, χωρίς εξαπολύσεις τύψεων και κατάρων
4. Τολμώ να πω πως στα περισσότερα από τα θιγόμενα ζητήματα γινόταν μια μικρή συζήτηση. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Όχι κάτι που ένοιωθα πως είχα ανάγκη.
5. Την αίσθησή μου ότι αυτή η κουβέντα έχει ξαναγίνει, πολλές φορές με λάθος τρόπο και με πολύ λιγότερο θάρρος από την πλευρά μου.

Αυτό που έχει μείνει τώρα: Επιβεβαίωση της ηρεμίας, που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και η επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως μια ανάγκη μου καλύπτεται σωστά, όταν παύει να είναι ανάγκη.

Δευτερογενής σκέψη: δεν ξέρω πόσο ζουμί έχει μείνει στην ιστορία με τα τραύματα που φέρω εξαιτίας των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω λίγο. Μπορεί αυτή η σκέψη να με ωθήσει να προχωρήσω στην ενήλικη ζωή μου;

Αναμένεται η απάντηση.
Σύντομα.