I was born to be a Blue Valentine

Not so blue for a Valentine

Και συζητούσα με ένα φίλο μου για κάποιες τολμηρές αποφάσεις του. Και προσπαθούσα να τον κάνω να αποφύγει τις ιδιαιτέρως επικίνδυνες και παράτολμες κινήσεις. Και κατάλαβα, αυτό που με έχει απασχολήσει και άλλες φορές στο παρελθόν: Η ατολμία. Η ανάγκη μου να προστατευτώ από πιθανές κακοτοπιές και από την πιθανότητα να πληγωθώ και να πληγώσω. Στον ερωτικό τομέα. Αυτήν την αλυσίδα που με δένει κοντά στο στύλο της προστασίας μου και δεν μου επιτρέπει να κάνω βήματα και να ανοιχτώ. Να ρισκάρω, όπως είπε και ο φίλος μου. 

Μπορεί να κάνω σεξ χωρίς δεύτερη σκέψη και να αφιερώνω χρόνο και ενέργεια στην προσπάθειά μου να ρισκάρω για να κάνω σεξ. Αλλά μέχρις εκεί. Στον ερωτικό τομέα όλη η υπόλοιπη ενέργειά μου κατευθύνεται στην αποφυγή. Στην αποφυγή της πιθανής απόρριψης, στην αποφυγή της λήψης αποφάσεων, του εξευτελισμού, της επικοινωνίας και της συνειδητοποίησης και εκδήλωσης συναισθημάτων. Στην αποφυγή της αντιμετώπισης του εαυτού μου ως ερωτική και σεξουαλική οντότητα. 

Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να διαχειριστώ τις συνέπειες και δε θα μπορώ να ελέγξω τις καταστάσεις και θα πάθω κατάθλιψη. Δηλαδή φοβάμαι την πραγματικότητα. Και ούτε καν αυτή, αλλά τον προφητικό αντικατοπτρισμό της στο απαίδευτο και ανώριμο μυαλό μου. 

Αν ήμουν ο Dean στο Blue Valentine ή η άλλη απλά θα είχα κλείσει την πόρτα στο γηροκομείο, θα είχα βάλει τη μουσική μου και θα είχα φύγει γρήγορα χαρούμενος που παρά τρίχα σώθηκα από ένα μεγάλο κίνδυνο. Και μετά από 10 λεπτά θα τρωγόμουν μέσα στη μιζέρια της αδράνειάς μου. Αλλά τότε θα μπορούσα να το κάνω, γιατί ο κίνδυνος θα είχε απομακρυνθεί. 

Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν αντέχω την ιδέα της σχέσης, φοβάμαι και καταπιέζομαι ακόμα και με τις σχέσεις των φίλων μου. Ακόμα και με αυτούς προσπαθώ να πάρω ρόλους, να τηρήσω ισορροπίες και να ελαφρύνω καταστάσεις. Με απώτερο στόχο την αποφυγή.

Και ναι μεν στην εν λόγω ταινία τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν, αλλά το συναίσθημα που με βασανίζει είναι ότι θέλω και εγώ να τα ζήσω αυτά. Όχι τους ρομαντισμούς μιας ταινίας, ούτε την οικειότητα, αλλά τα ζητήματα που προκύπτουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, τα λάθη, την κακία, τη ζήλια, την έλλειψη επικοινωνίας, την ανάγκη για υπέρβαση κ.τ.λ. Αλλά μάλλον αυτή η θέλησή μου είναι αρκετά επιφανειακή, ή μάλλον δεν είναι αρκετά ουσιαστική για να με κάνει να ξεπεράσω το φόβο και ουσιαστικά τον εαυτό μου.

Άρα, αγρίμι ή θεός;

Τίποτα από τα δύο: ένας ακόμα φοβισμένος άνθρωπος, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φόβο του. Πρώτος στόχος: Η συμβίωση με αυτόν.