Και εκεί που είχαμε τελειώσει μια ταινία με τη μάνα μου και τη γιαγιά και η δεύτερη όδευσε προς τα ιδιαίτερά της, βάζω αμέριμνα και με αρκετή βαρεμάρα μια δεύτερη ταινία. Έρχεται τότε η μάνα μου και με ρωτάει αν μπορεί να μου πει κάτι. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν αν μπορώ να δώσω το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο γιατί έχει ανάγκη από χρήματα.
Εγώ πρώτη φορά είδα αυτό το κόσμημα και πιστεύω πως για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την εποχή της σχέσης των γονιών μου πριν από μένα.
Αυτό που ακολούθησε συμπεριελάμβανε:
1. Εμένα να κλαίω με λυγμούς και τη μάνα μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας
2. Εμένα να παρατάσσω όλα τα παράπονα που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανατροφή μου και την παιδική μου ηλικία και τη μάνα μου να ακούει με προσοχή
3. Εμένα να καπνίζω στο τζάκι και να της λέω για τα λάθη της απέναντί μου και απέναντι στον εαυτό της, με σαφώς μεγαλύτερο βάρος στον πρώτο, και τη μάνα μου να με ακούει χωρίς υστερίες, χωρίς κλάματα, χωρίς εξαπολύσεις τύψεων και κατάρων
4. Τολμώ να πω πως στα περισσότερα από τα θιγόμενα ζητήματα γινόταν μια μικρή συζήτηση. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Όχι κάτι που ένοιωθα πως είχα ανάγκη.
5. Την αίσθησή μου ότι αυτή η κουβέντα έχει ξαναγίνει, πολλές φορές με λάθος τρόπο και με πολύ λιγότερο θάρρος από την πλευρά μου.
Αυτό που έχει μείνει τώρα: Επιβεβαίωση της ηρεμίας, που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και η επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως μια ανάγκη μου καλύπτεται σωστά, όταν παύει να είναι ανάγκη.
Δευτερογενής σκέψη: δεν ξέρω πόσο ζουμί έχει μείνει στην ιστορία με τα τραύματα που φέρω εξαιτίας των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω λίγο. Μπορεί αυτή η σκέψη να με ωθήσει να προχωρήσω στην ενήλικη ζωή μου;
Αναμένεται η απάντηση.
Σύντομα.
Εγώ πρώτη φορά είδα αυτό το κόσμημα και πιστεύω πως για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την εποχή της σχέσης των γονιών μου πριν από μένα.
Αυτό που ακολούθησε συμπεριελάμβανε:
1. Εμένα να κλαίω με λυγμούς και τη μάνα μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας
2. Εμένα να παρατάσσω όλα τα παράπονα που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανατροφή μου και την παιδική μου ηλικία και τη μάνα μου να ακούει με προσοχή
3. Εμένα να καπνίζω στο τζάκι και να της λέω για τα λάθη της απέναντί μου και απέναντι στον εαυτό της, με σαφώς μεγαλύτερο βάρος στον πρώτο, και τη μάνα μου να με ακούει χωρίς υστερίες, χωρίς κλάματα, χωρίς εξαπολύσεις τύψεων και κατάρων
4. Τολμώ να πω πως στα περισσότερα από τα θιγόμενα ζητήματα γινόταν μια μικρή συζήτηση. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Όχι κάτι που ένοιωθα πως είχα ανάγκη.
5. Την αίσθησή μου ότι αυτή η κουβέντα έχει ξαναγίνει, πολλές φορές με λάθος τρόπο και με πολύ λιγότερο θάρρος από την πλευρά μου.
Αυτό που έχει μείνει τώρα: Επιβεβαίωση της ηρεμίας, που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και η επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως μια ανάγκη μου καλύπτεται σωστά, όταν παύει να είναι ανάγκη.
Δευτερογενής σκέψη: δεν ξέρω πόσο ζουμί έχει μείνει στην ιστορία με τα τραύματα που φέρω εξαιτίας των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω λίγο. Μπορεί αυτή η σκέψη να με ωθήσει να προχωρήσω στην ενήλικη ζωή μου;
Αναμένεται η απάντηση.
Σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου