Και τον τελευταίο καιρό που δύο φίλοι μου σχετίζονται έχω ένα πρόβλημα. Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τη σχέση τους. Νοιώθω σα να βρίσκομαι στη μέση και να πρέπει να κάνω κάτι για αυτή τη σχέση. Επίσης αισθάνομαι αδύναμος και εύθικτος.
Όπως είναι προφανές από τις παραπάνω προτάσεις: Πιέζω τον εαυτό μου να χωρέσει σε μια καινούρια, δυσλειτουργική οικογένεια. Είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές το πόσο υπερασπίζομαι τη φίλη μου, όπως αναγκαζόμουν να φροντίζω τη μάνα μου κατά τη διάρκεια των ατελείωτων τσακωμών και πόσο θέλω από το φίλο μου να είναι σωστός και τυπικός και ζεστός και υπεράνθρωπος, όπως περίμενα πως έπρεπε να είναι πάντα ο πατέρας μου.
Και ok, αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και μια εβδομάδα και το συζήτησα με τους φίλους μου και είπα να προχωρήσω με τη ζωή μου.
Αλλά γιατί με δυσκολεύει ακόμα;
Πραγματικά πιστεύω πως η σχέση των γονιών μου με έχει στιγματίσει, όπως όλους τους ανθρώπους. Κυρίως, γιατί και οι δυο τους ποτέ δε μου επέτρεψαν να έχω μια απόσταση. Δεν μου επέτρεψαν να είμαι αυτός που χρειάζεται προστασία.
Και έτσι από πολύ μικρός κατάλαβα πως ο ευκολότερος τρόπος για να αποφύγει κανείς τη ζωή του είναι να μπει κακήν κακώς στη ζωή των άλλων. Και να "ζήσει " μέσα από αυτούς. Και όταν οι άλλοι δεν προσφέρονται, υπάρχουν πάντα οι ταινίες και τα τραγούδια.
Εκεί αποδίδω και την ευκολία με την οποία κλαίω, όταν στις ειδήσεις βάζουν αφιερώματα σε κάποιον αποθανόντα ηθοποιό. Ή τον καταστρεπτικό όλεθρο που βίωσα όταν έφυγε η Valerie από το 90210 ή στην τελευταία σκηνή στο FRIENDS (όταν τα βρήκαν o Ross και η Rachel). Κυριολεκτικά μου είχε κοπεί η ανάσα. Από το κλάμα.
Φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Έχω εκνευρισμό όταν βρίσκομαι δίπλα τους. Νοιώθω άβολα. Και ναι μεν αυτό έχει να κάνει με τη ζωή μου, αλλά έχει να κάνει και με τις ζωές των φίλων μου.
Νομίζω πως ένας άμεσος στόχος μου είναι να περιορίσω τους τρόπους με τους οποίους ο εαυτός μου εμπλέκεται στις σχέσεις μου και παράγει συμπεριφορές που δεν αντιλαμβάνομαι. Ένα σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα γίνει όταν καταφέρω να συνειδητοποιήσω και να χωνέψω αυτήν την ανάρτηση.
Συνεχίζεται..
Όπως είναι προφανές από τις παραπάνω προτάσεις: Πιέζω τον εαυτό μου να χωρέσει σε μια καινούρια, δυσλειτουργική οικογένεια. Είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές το πόσο υπερασπίζομαι τη φίλη μου, όπως αναγκαζόμουν να φροντίζω τη μάνα μου κατά τη διάρκεια των ατελείωτων τσακωμών και πόσο θέλω από το φίλο μου να είναι σωστός και τυπικός και ζεστός και υπεράνθρωπος, όπως περίμενα πως έπρεπε να είναι πάντα ο πατέρας μου.
Και ok, αυτό το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και μια εβδομάδα και το συζήτησα με τους φίλους μου και είπα να προχωρήσω με τη ζωή μου.
Αλλά γιατί με δυσκολεύει ακόμα;
Πραγματικά πιστεύω πως η σχέση των γονιών μου με έχει στιγματίσει, όπως όλους τους ανθρώπους. Κυρίως, γιατί και οι δυο τους ποτέ δε μου επέτρεψαν να έχω μια απόσταση. Δεν μου επέτρεψαν να είμαι αυτός που χρειάζεται προστασία.
Και έτσι από πολύ μικρός κατάλαβα πως ο ευκολότερος τρόπος για να αποφύγει κανείς τη ζωή του είναι να μπει κακήν κακώς στη ζωή των άλλων. Και να "ζήσει " μέσα από αυτούς. Και όταν οι άλλοι δεν προσφέρονται, υπάρχουν πάντα οι ταινίες και τα τραγούδια.
Εκεί αποδίδω και την ευκολία με την οποία κλαίω, όταν στις ειδήσεις βάζουν αφιερώματα σε κάποιον αποθανόντα ηθοποιό. Ή τον καταστρεπτικό όλεθρο που βίωσα όταν έφυγε η Valerie από το 90210 ή στην τελευταία σκηνή στο FRIENDS (όταν τα βρήκαν o Ross και η Rachel). Κυριολεκτικά μου είχε κοπεί η ανάσα. Από το κλάμα.
Φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Έχω εκνευρισμό όταν βρίσκομαι δίπλα τους. Νοιώθω άβολα. Και ναι μεν αυτό έχει να κάνει με τη ζωή μου, αλλά έχει να κάνει και με τις ζωές των φίλων μου.
Νομίζω πως ένας άμεσος στόχος μου είναι να περιορίσω τους τρόπους με τους οποίους ο εαυτός μου εμπλέκεται στις σχέσεις μου και παράγει συμπεριφορές που δεν αντιλαμβάνομαι. Ένα σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα γίνει όταν καταφέρω να συνειδητοποιήσω και να χωνέψω αυτήν την ανάρτηση.
Συνεχίζεται..
