Free my mind by closing the questions

Και παρακολουθούσα το MAD-WALK και είδα την επίδειξη του Μητρόπουλου, η οποία που άρεσε και τη βρήκα διασκεδαστική και τραγούδαγε και η Παπαρίζου κτλ. Και πήγα μετά στον υπολογιστή για να δω λίγο το σχεδιαστή, το βιογραφικό του και τη δουλειά του. Και ήρθε η μάνα μου και με "τσάκωσε". Θα ήταν καλύτερη η αντίδρασή της αν έβλεπα gay τσόντα. Καλά υπερβάλλω, αλλά δεν της άρεσε το θέαμα. 
Στη συνέχεια πήγε για ύπνο και με ρώτησε τι θα κάνω. Και της είπα ότι θα δω καμμιά σειρά. Ανακουφισμένη μου απάντησε πως χαίρεται που δε θα κάτσω να δω ¨μόδα¨, γιατί τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι πολύ και έχει αρχίσει να ανησυχεί. 
Μπλόκαρα λίγο γιατί φαντάστηκα ότι την απασχόλεισαι το γεγονός ότι μπορεί να είμαι gay. Αλλά αυτό που μου απάντησε όταν τη ρώτησα, ήταν ότι φοβάται μη γίνω σχεδιαστής μόδας.
Αυτή η στιχομυθία μου έφερε στο μυαλό την απόφασή μου να αφήσω την ιατρική από το Δεκέμβρη, οπότε και τελείωσα με τη δουλειά μου, μέχρι τουλάχιστον να ξεκινήσω την ειδικότητα τον Απρίλη. Σιγά την εγκατάλειψη και σιγά την επανάσταση θα μου πεις. Αλλά για μένα είναι.
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε με απασχολεί το μέλλον. Δε με απασχολεί ούτε καν η διάκριση αν αυτά που κάνω είναι αυτά που θέλω ή αυτά που πρέπει. Γιατί φροντίζω να απαντάω σε απλά ερωτήματα και μόνο:
Θέλω να πάω για καφέ; Θέλω να κάνω σεξ; Θέλω να λιώσω στον υπολογιστή και να πονάνε τα γόνατά μου επειδή κάθομαι πάνω στα γόνατά μου; Θέλω να φορέσω αυτό το παντελόνι με αυτό το φούτερ;
Είναι αυτή η τεχνική των κλειστών ερωτήσεων που προσπαθώ να εφαρμόσω στην καθημερινότητα μου. Γιατί με τα μεγάλα ερωτηματικά έχω παλέψει επιφανειακά μια ζωή με αποτέλεσμα να χάνομαι μέσα στο χαοτικό μποτιλιάρισμα άπειρων πιθανοτήτων και δυνατοτήτων.


Δυνατοτήτων για τί; Με ποιον τελικό στόχο; (όπως λέει και ο Dean από το Blue Valentine)


Είναι ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιώ στην προσπάθειά μου να τοποθετήσω τον εαυτό μου στο κέντρο της ζωής μου. Στο κέντρο ενός χώρου, όυτε πρίν, ούτε μετά, ούτε πάνω ούτε κάτω, ούτε μέσα, ούτε έξω. Στο κέντρο, όπου φαντάζομαι ότι βρίσκονται οι μεγαλύτερες πιθανότητες για ισορροπία. 


Εικαστικά αυτό το κέντρο θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε μια κατασκευή που έφτιαχνε η φίλη μου για την εξεταστική της στην Καλών Τεχνών. Από ευγένεια και φόβο για πνευματικά δικαιώματα δεν πήρα και δεν ανεβάζω φωτογραφία. 

Ιατρική...

Μόδα..

Μόδα..

Καλών Τεχνών..

Ισορροπία!

Θέλω να δημοσιεύσω αυτήν την ανάρτηση;

My mama told me when I was... trying to grow up

Και εκεί που είχαμε τελειώσει μια ταινία με τη μάνα μου και τη γιαγιά και η δεύτερη όδευσε προς τα ιδιαίτερά της, βάζω αμέριμνα και με αρκετή βαρεμάρα μια δεύτερη ταινία. Έρχεται τότε η μάνα μου και με ρωτάει αν μπορεί να μου πει κάτι. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν αν μπορώ να δώσω το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο γιατί έχει ανάγκη από χρήματα.
Εγώ πρώτη φορά είδα αυτό το κόσμημα και πιστεύω πως για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την εποχή της σχέσης των γονιών μου πριν από μένα.
Αυτό που ακολούθησε συμπεριελάμβανε:
1. Εμένα να κλαίω με λυγμούς και τη μάνα μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας
2. Εμένα να παρατάσσω όλα τα παράπονα που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανατροφή μου και την παιδική μου ηλικία και τη μάνα μου να ακούει με προσοχή
3. Εμένα να καπνίζω στο τζάκι και να της λέω για τα λάθη της απέναντί μου και απέναντι στον εαυτό της, με σαφώς μεγαλύτερο βάρος στον πρώτο, και τη μάνα μου να με ακούει χωρίς υστερίες, χωρίς κλάματα, χωρίς εξαπολύσεις τύψεων και κατάρων
4. Τολμώ να πω πως στα περισσότερα από τα θιγόμενα ζητήματα γινόταν μια μικρή συζήτηση. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Όχι κάτι που ένοιωθα πως είχα ανάγκη.
5. Την αίσθησή μου ότι αυτή η κουβέντα έχει ξαναγίνει, πολλές φορές με λάθος τρόπο και με πολύ λιγότερο θάρρος από την πλευρά μου.

Αυτό που έχει μείνει τώρα: Επιβεβαίωση της ηρεμίας, που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και η επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως μια ανάγκη μου καλύπτεται σωστά, όταν παύει να είναι ανάγκη.

Δευτερογενής σκέψη: δεν ξέρω πόσο ζουμί έχει μείνει στην ιστορία με τα τραύματα που φέρω εξαιτίας των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω λίγο. Μπορεί αυτή η σκέψη να με ωθήσει να προχωρήσω στην ενήλικη ζωή μου;

Αναμένεται η απάντηση.
Σύντομα.