Ο πατέρας της φίλης μου και η Καίτη Γαρμπή

Kαι πήγα σήμερα για περπάτημα και κατέληξα να περπατάω 3 ώρες και γύρω στα 10km.  Στην αρχή αυτής της διαδρομής έτυχε να συναντήσω τον πατέρα της φίλης μου. Και τσαντίστηκα όπως πάντα τσαντίζομαι όταν θέλω να κάνω κάτι μόνος μου και τυχαίνει να συναντώ κάποιο γνωστό. Και περπάταγε και αυτός και πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση και αναγκαστικά γίναμε συνοδοιπόροι. 
Μέσα σε 45 λεπτά μου διηγήθηκε τη ζωή του, τις επιλογές και τα λάθη του. Ήταν ο άνθρωπος που (ηθελημένα) έμμεσα γνώριζα 15 χρόνια και ήταν ένας άλλος. Μιλήσαμε όμορφα και ειλικρινά και εγώ δεν το κάνω αυτό με ανθρώπους άγνωστους. 
Αφού γύρισα σπίτι διάβασα σε ένα blog για το καινούριο CD της Καίτης Γαρμπή και η αντίδρασή μου ήταν αυτή που φαντάζεσαι. Από περιέργεια το κατέβασα (παρέχεται δωρεάν) και εξεπλάγην. Όχι ότι είναι κάτι ιδιαιτέρως όμορφο, αλλά είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμενα. 
Και τώρα, ακούγοντας τα καινούρια τραγούδια της Καιτούλας, σκέφτομαι την οπτική μου και την προδιάθεση που έχω να χαρακτηρίζω πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Ναι μεν είμαι ένα σύστημα με προηγούμενες εμπειρίες, βιώματα και συναισθήματα που ορίζουν τον τρόπο σκέψης και επικοινωνίας μου, αλλά μήπως εγκλωβίζομαι σε αυτό το καλούπι που έχω φτιάξει για τον κόσμο;
Το καλούπι αυτό, που σαν στόχο έχει τη χρησιμοποίηση του παρελθόντος για την ομαλότερη μετάβαση στο παρόν και το μέλλον, δηλαδή είναι ένας αυτοπροστατευτικός μηχανισμός, πρέπει να δεχτώ πως από τη στιγμή που προορίζεται για την αντιμετώπιση του κόσμου, παρεμβάλλεται και στην αντιμετώπιση του εαυτού μου. Βάζω ταμπέλες σε σκέψεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις και επιλογές. Και δε λέω πως δεν το θέλω αυτό. Αλλά ποιο είναι το σημείο που η προστασία γίνεται κλουβί; Και τι γίνεται με το στοιχείο της έκπληξης. 
Φοβάμαι την έκπληξη γιατί φοβάμαι ότι δε θα μπορέσω να χειριστώ τα δεδομένα που δεν περιμένω, αυτό για το οποίο δεν έχω προετοιμαστεί. Στη σφαίρα της λογικής μου απορρίπτω αυτήν την ασφαλολαγνεία, στη ζωή μου, απ' ότι φαίνεται την έχω Ευαγγέλιο. 
Μπροστά στην αλλαγή που έρχεται στη ζωή μου, και με αυτό εννοώ τη μεταφορά της ίδιας της ζωής μου σε μια άλλη χώρα και μαζί την ποθητή (επαν-)ενηλικίωσή μου, προσπαθώ να δεχτώ και να βιώσω τα συναισθήματα και την ίδια την αλλαγή, χωρίς να προσπαθώ να δημιουργήσω το καλούπι μέσα στο οποίο θα πάω να χωθώ. Γιατί πέραν του γεγονότος, ότι η ζωή μου έχει δείξει ότι όσο και να προετοιμάζω το μέλλον, αυτό είναι πάντα πολύ πιο ενδιαφέρον από αυτό που έχω φανταστεί, δε θέλω να σπαταλάω την ενέργειά μου για πράγματα επίπλαστα και ανώφελα.
Και αφού μπορώ να το κάνω αυτό για ολόκληρη τη ζωή μου, γιατί δεν μπορώ να το κάνω με έναν άντρα; Γιατί παρατάω τον άλλο μετά το ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα που θα μου επιτρέψει να ψυχανεμιστώ το "πρόβλημα";


Ταμπέλες, προκαταλήψεις, έκπληξη, ασφάλεια, φόβος και Καίτη Γαρμπή είναι οι ετικέτες αυτής της ανάρτησης. Εκτός από την τελευταία, οι υπόλοιπες είναι αυτές που δεν μου επιτρέπουν ούτε καν να φλερτάρω.
Μεταξύ πολλών άλλων.


To εν λόγω CD παρέχεται δωρεάν εδώ.


  

I was born to be a Blue Valentine

Not so blue for a Valentine

Και συζητούσα με ένα φίλο μου για κάποιες τολμηρές αποφάσεις του. Και προσπαθούσα να τον κάνω να αποφύγει τις ιδιαιτέρως επικίνδυνες και παράτολμες κινήσεις. Και κατάλαβα, αυτό που με έχει απασχολήσει και άλλες φορές στο παρελθόν: Η ατολμία. Η ανάγκη μου να προστατευτώ από πιθανές κακοτοπιές και από την πιθανότητα να πληγωθώ και να πληγώσω. Στον ερωτικό τομέα. Αυτήν την αλυσίδα που με δένει κοντά στο στύλο της προστασίας μου και δεν μου επιτρέπει να κάνω βήματα και να ανοιχτώ. Να ρισκάρω, όπως είπε και ο φίλος μου. 

Μπορεί να κάνω σεξ χωρίς δεύτερη σκέψη και να αφιερώνω χρόνο και ενέργεια στην προσπάθειά μου να ρισκάρω για να κάνω σεξ. Αλλά μέχρις εκεί. Στον ερωτικό τομέα όλη η υπόλοιπη ενέργειά μου κατευθύνεται στην αποφυγή. Στην αποφυγή της πιθανής απόρριψης, στην αποφυγή της λήψης αποφάσεων, του εξευτελισμού, της επικοινωνίας και της συνειδητοποίησης και εκδήλωσης συναισθημάτων. Στην αποφυγή της αντιμετώπισης του εαυτού μου ως ερωτική και σεξουαλική οντότητα. 

Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω να διαχειριστώ τις συνέπειες και δε θα μπορώ να ελέγξω τις καταστάσεις και θα πάθω κατάθλιψη. Δηλαδή φοβάμαι την πραγματικότητα. Και ούτε καν αυτή, αλλά τον προφητικό αντικατοπτρισμό της στο απαίδευτο και ανώριμο μυαλό μου. 

Αν ήμουν ο Dean στο Blue Valentine ή η άλλη απλά θα είχα κλείσει την πόρτα στο γηροκομείο, θα είχα βάλει τη μουσική μου και θα είχα φύγει γρήγορα χαρούμενος που παρά τρίχα σώθηκα από ένα μεγάλο κίνδυνο. Και μετά από 10 λεπτά θα τρωγόμουν μέσα στη μιζέρια της αδράνειάς μου. Αλλά τότε θα μπορούσα να το κάνω, γιατί ο κίνδυνος θα είχε απομακρυνθεί. 

Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν αντέχω την ιδέα της σχέσης, φοβάμαι και καταπιέζομαι ακόμα και με τις σχέσεις των φίλων μου. Ακόμα και με αυτούς προσπαθώ να πάρω ρόλους, να τηρήσω ισορροπίες και να ελαφρύνω καταστάσεις. Με απώτερο στόχο την αποφυγή.

Και ναι μεν στην εν λόγω ταινία τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως εξελίχθηκαν, αλλά το συναίσθημα που με βασανίζει είναι ότι θέλω και εγώ να τα ζήσω αυτά. Όχι τους ρομαντισμούς μιας ταινίας, ούτε την οικειότητα, αλλά τα ζητήματα που προκύπτουν ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, τα λάθη, την κακία, τη ζήλια, την έλλειψη επικοινωνίας, την ανάγκη για υπέρβαση κ.τ.λ. Αλλά μάλλον αυτή η θέλησή μου είναι αρκετά επιφανειακή, ή μάλλον δεν είναι αρκετά ουσιαστική για να με κάνει να ξεπεράσω το φόβο και ουσιαστικά τον εαυτό μου.

Άρα, αγρίμι ή θεός;

Τίποτα από τα δύο: ένας ακόμα φοβισμένος άνθρωπος, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φόβο του. Πρώτος στόχος: Η συμβίωση με αυτόν. 

My mama told me when I was... trying to grow up

Και εκεί που είχαμε τελειώσει μια ταινία με τη μάνα μου και τη γιαγιά και η δεύτερη όδευσε προς τα ιδιαίτερά της, βάζω αμέριμνα και με αρκετή βαρεμάρα μια δεύτερη ταινία. Έρχεται τότε η μάνα μου και με ρωτάει αν μπορεί να μου πει κάτι. Αυτό που ήθελε να μου πει ήταν αν μπορώ να δώσω το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σε κάποιο ενεχυροδανειστήριο γιατί έχει ανάγκη από χρήματα.
Εγώ πρώτη φορά είδα αυτό το κόσμημα και πιστεύω πως για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την εποχή της σχέσης των γονιών μου πριν από μένα.
Αυτό που ακολούθησε συμπεριελάμβανε:
1. Εμένα να κλαίω με λυγμούς και τη μάνα μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας
2. Εμένα να παρατάσσω όλα τα παράπονα που έχω ξεχωρίσει τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανατροφή μου και την παιδική μου ηλικία και τη μάνα μου να ακούει με προσοχή
3. Εμένα να καπνίζω στο τζάκι και να της λέω για τα λάθη της απέναντί μου και απέναντι στον εαυτό της, με σαφώς μεγαλύτερο βάρος στον πρώτο, και τη μάνα μου να με ακούει χωρίς υστερίες, χωρίς κλάματα, χωρίς εξαπολύσεις τύψεων και κατάρων
4. Τολμώ να πω πως στα περισσότερα από τα θιγόμενα ζητήματα γινόταν μια μικρή συζήτηση. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Όχι κάτι που ένοιωθα πως είχα ανάγκη.
5. Την αίσθησή μου ότι αυτή η κουβέντα έχει ξαναγίνει, πολλές φορές με λάθος τρόπο και με πολύ λιγότερο θάρρος από την πλευρά μου.

Αυτό που έχει μείνει τώρα: Επιβεβαίωση της ηρεμίας, που με διακατέχει τον τελευταίο καιρό. Και η επιβεβαίωση για ακόμα μια φορά πως μια ανάγκη μου καλύπτεται σωστά, όταν παύει να είναι ανάγκη.

Δευτερογενής σκέψη: δεν ξέρω πόσο ζουμί έχει μείνει στην ιστορία με τα τραύματα που φέρω εξαιτίας των γονιών μου από την παιδική μου ηλικία. Νομίζω λίγο. Μπορεί αυτή η σκέψη να με ωθήσει να προχωρήσω στην ενήλικη ζωή μου;

Αναμένεται η απάντηση.
Σύντομα.