Και ξεκίνησα σήμερα το ταξίδι για την Αθήνα. Πριν φύγω πέρασα να χαιρετίσω τον πατέρα μου. Και μετά τα εγκάρδια λόγια του για τα χαρτιά που πρέπει να μαζέψω για την εφορία και δεν ξέρω και γω τι, I hit the road.
Σε ένα σενάριο που έφτιαξα στο μυαλό μου ενώ οδηγούσα, έπιασα ξαφνικά τον εαυτό μου να λέει στον πατέρα μου:
- Το ξέρω ότι θα έφτανες μέχρι την άκρη του κόσμου για να με προστατεύσεις, αν χρειαστεί και σε ευχαριστώ για αυτό.
Δεν είναι καινούρια σκέψη ότι το βασικότερο και ίσως το μοναδικό πράγμα που μου έχει προσφέρει ο πατέρας μου σαν άνθρωπος είναι αυτή η αίσθηση της προστασίας. Μια σκηνή που διατηρώ στο μυαλό μου και μου προκαλεί έντονη συγκίνηση, η οποία υποστηρίζει την παραπάνω πρόταση είναι η εξής:
Είμαι 10 χρονών περίπου και έχω πάει να βοηθήσω στη δουλειά του πατέρα μου σε ένα πανηγύρι. Κάποια στιγμή φυσάει ένας δυνατός άνεμος και η παράγκα μας αρχίζει να καταρρέει. Το εμπόρευμα διασκορπίζεται παντού και τα δοκάρια που κρατούσαν τα λιόπανα πέφτουν στο έδαφος. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο πατέρας μου αρπάζει μια κουβέρτα, σκεπάζει με αυτή την πλάτη του, με παίρνει αγκαλιά και με καλύπτει με το σώμα του.
Αρκετά κινηματογραφικό, αλλά έχει χαραχτεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι με αγαπά, ότι φοβάται για μένα και ότι δέχεται το ρόλο του, που του επιβάλλει να με προστατεύει. Το συναίσθημα αυτό προφανώς ήταν τόσο έντονο και η σκηνή αυτή μου έχει εντυπωθεί τόσο πολύ, λόγω της αντίθεσης.
Ο πατέρας μου ήταν απών, αδιάφορος, ψυχρός και επιθετικός. Ή τουλάχιστον έτσι τον έβλεπα εγώ σαν παιδί, με τη βοήθεια και της μάνας μου. Τζογαδόρος, τραμπούκος, "ανεξάρτητος" κ "ιστορίας". Αλλά όταν είχα κάποιο πρόβλημα και ξεπερνούσα τον εαυτό μου για να του το ομολογήσω γινόταν ο προστάτης μου. Αυτός που δε θα επέτρεπε να μου συμβεί τίποτα. Η συνδιαλλαγή αυτή κινδύνου και ασφάλειας ήταν και η μοναδική δίοδος στην επικοινωνία μας.
Και σκέφτομαι ότι ένα αγόρι που βιώνει τη σχέση του με τον πατέρα του, έτσι όπως τη θέλει και τη χρειάζεται μόνο όταν βρίσκεται σε κίνδυνο (με ή χωρίς εισαγωγικά), δεν αναπτύσσει προβληματική αντιμετώπιση απέναντι σε αυτή τη σχέση αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες σχέσεις για τις οποίες αυτή αποτελεί πρότυπο;
Πολλές από τις προβληματικές συμπεριφορές και αντιδράσεις μου, όπως το ενοχικό σεξ με αγνώστους, ή ακόμα και η κατάθλιψη σε ένα βαθμό είναι καταστάσεις στις οποίες υποβάλλω τον εαυτό μου τόσο για να αισθανθώ την έλλειψη της ασφάλειας και την ανάγκη της προστασίας, αλλά και για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι εγώ μόνος μου μπορώ να τα ξεπεράσω. Τοποθετώ τον εαυτό μου στη θέση του θύματος, του αδύναμου, του φοβισμένου, του διστακτικού στην προσπάθειά μου να κάνω τους άντρες να με συμπαθήσουν, για να μπορέσω στη συνέχεια να τους απομακρύνω με περισσή αγένεια.
Η αλήθεια είναι πως είμαι κάπου στη μέση. Δε θέλω να είμαι ούτε ο Superman ούτε η Lois. Και ο σύντροφός μου δε θέλω ούτε να κρέμεται από μένα για να τον πετάξω μέχρι το Παρίσι, αλλά ούτε και να με καλύπτει με το ατσάλινο σώμα του κάθε φορά που γίνεται βροχή μετεωριτών.
Η παρομοίωση είναι αποτυχημένη, αλλά η αλήθεια παραμένει πως αυτό που χρειάζομαι δεν είναι ασφάλεια και προστασία. Αλλά επικοινωνία και συνδιαλλαγή. Όπως αυτή που δεν κατάφερα να βιώσω στη σχέση μου με τον πατέρα μου.
Πρακτική συμβουλή προς τον εαυτό μου: Οι στίχοι του παρακάτω τραγουδιού δε σε κάνουν να δείχνεις γλυκούλης, αστείος και ζεστός αλλά pathetic και needy.
Σε ένα σενάριο που έφτιαξα στο μυαλό μου ενώ οδηγούσα, έπιασα ξαφνικά τον εαυτό μου να λέει στον πατέρα μου:
- Το ξέρω ότι θα έφτανες μέχρι την άκρη του κόσμου για να με προστατεύσεις, αν χρειαστεί και σε ευχαριστώ για αυτό.
Δεν είναι καινούρια σκέψη ότι το βασικότερο και ίσως το μοναδικό πράγμα που μου έχει προσφέρει ο πατέρας μου σαν άνθρωπος είναι αυτή η αίσθηση της προστασίας. Μια σκηνή που διατηρώ στο μυαλό μου και μου προκαλεί έντονη συγκίνηση, η οποία υποστηρίζει την παραπάνω πρόταση είναι η εξής:
Είμαι 10 χρονών περίπου και έχω πάει να βοηθήσω στη δουλειά του πατέρα μου σε ένα πανηγύρι. Κάποια στιγμή φυσάει ένας δυνατός άνεμος και η παράγκα μας αρχίζει να καταρρέει. Το εμπόρευμα διασκορπίζεται παντού και τα δοκάρια που κρατούσαν τα λιόπανα πέφτουν στο έδαφος. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο πατέρας μου αρπάζει μια κουβέρτα, σκεπάζει με αυτή την πλάτη του, με παίρνει αγκαλιά και με καλύπτει με το σώμα του.
Αρκετά κινηματογραφικό, αλλά έχει χαραχτεί μέσα μου γιατί εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι με αγαπά, ότι φοβάται για μένα και ότι δέχεται το ρόλο του, που του επιβάλλει να με προστατεύει. Το συναίσθημα αυτό προφανώς ήταν τόσο έντονο και η σκηνή αυτή μου έχει εντυπωθεί τόσο πολύ, λόγω της αντίθεσης.
Ο πατέρας μου ήταν απών, αδιάφορος, ψυχρός και επιθετικός. Ή τουλάχιστον έτσι τον έβλεπα εγώ σαν παιδί, με τη βοήθεια και της μάνας μου. Τζογαδόρος, τραμπούκος, "ανεξάρτητος" κ "ιστορίας". Αλλά όταν είχα κάποιο πρόβλημα και ξεπερνούσα τον εαυτό μου για να του το ομολογήσω γινόταν ο προστάτης μου. Αυτός που δε θα επέτρεπε να μου συμβεί τίποτα. Η συνδιαλλαγή αυτή κινδύνου και ασφάλειας ήταν και η μοναδική δίοδος στην επικοινωνία μας.
Και σκέφτομαι ότι ένα αγόρι που βιώνει τη σχέση του με τον πατέρα του, έτσι όπως τη θέλει και τη χρειάζεται μόνο όταν βρίσκεται σε κίνδυνο (με ή χωρίς εισαγωγικά), δεν αναπτύσσει προβληματική αντιμετώπιση απέναντι σε αυτή τη σχέση αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες σχέσεις για τις οποίες αυτή αποτελεί πρότυπο;
Πολλές από τις προβληματικές συμπεριφορές και αντιδράσεις μου, όπως το ενοχικό σεξ με αγνώστους, ή ακόμα και η κατάθλιψη σε ένα βαθμό είναι καταστάσεις στις οποίες υποβάλλω τον εαυτό μου τόσο για να αισθανθώ την έλλειψη της ασφάλειας και την ανάγκη της προστασίας, αλλά και για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι εγώ μόνος μου μπορώ να τα ξεπεράσω. Τοποθετώ τον εαυτό μου στη θέση του θύματος, του αδύναμου, του φοβισμένου, του διστακτικού στην προσπάθειά μου να κάνω τους άντρες να με συμπαθήσουν, για να μπορέσω στη συνέχεια να τους απομακρύνω με περισσή αγένεια.
Η αλήθεια είναι πως είμαι κάπου στη μέση. Δε θέλω να είμαι ούτε ο Superman ούτε η Lois. Και ο σύντροφός μου δε θέλω ούτε να κρέμεται από μένα για να τον πετάξω μέχρι το Παρίσι, αλλά ούτε και να με καλύπτει με το ατσάλινο σώμα του κάθε φορά που γίνεται βροχή μετεωριτών.
Η παρομοίωση είναι αποτυχημένη, αλλά η αλήθεια παραμένει πως αυτό που χρειάζομαι δεν είναι ασφάλεια και προστασία. Αλλά επικοινωνία και συνδιαλλαγή. Όπως αυτή που δεν κατάφερα να βιώσω στη σχέση μου με τον πατέρα μου.
Πρακτική συμβουλή προς τον εαυτό μου: Οι στίχοι του παρακάτω τραγουδιού δε σε κάνουν να δείχνεις γλυκούλης, αστείος και ζεστός αλλά pathetic και needy.
